September 25, 2020 by Miriam Jacobs

Pen Pal in de Amerikaanse pijplijn

Ze kijkt naar jou. Je blik is leeg. Het wezenlijke is er al lang geleden uit verdwenen. Je hebt het veilig opgesloten in de kerker van je diepste donkere lagen. Dat deed je op het moment dat je je kleding verruilde voor een gevangeniskloffie, en je naam werd veranderd in een nummer. Een moment dat inmiddels is vervaagd door de vergankelijkheid van de tijd. Zoals de bewaker over jou waakt, zo waak jij over de ziel in je kerker, waarvan de sleutel tot verlossing is weggegooid.

Dus ja, je blik is leeg. De blik van een levenslang gestrafte. Ontdaan van elke menselijkheid. Dat moet ook, omdat je anders niet kunt overleven. Jouw doelen zijn niet de hare. Jouw woorden over de liefde dienen een ander doel. Je hebt ze nodig om in je onderhoud te voorzien. Jouw agenda is het overleven in de hel van de pijplijn, zoals de Amerikaanse gevangenis ook wel wordt genoemd. Geld is nodig om te eten. Om te roken. En om van tijd tot tijd via een shot cocaïne de pijplijn niet te voelen. Je houdt van haar zolang ze je betaalt. In ruil voor haar betaling ontwerp je een wonderbaarlijke fantasie. Je schrijft over huiselijkheid. Nachtelijk erotisch vuur. In de ochtend ontwaken binnen de intimiteit van het samenzijn.

De woorden, zorgvuldig gekozen, doen een exclusieve wereld ontstaan. Je schept een wereld die je zelf nooit hebt gekend. Een wereld die je ook nooit zult leren kennen. Want je weet dat de pijplijn de weg is die je naar je grafkist voert. Binnen het sprookje dat je creëert zet je haar op een troon. Want je weet dat ze hiernaar verlangt. Je bent van haar kwetsbaarheid op de hoogte. Omdat je de technieken beheerst van het vertrouwenwekkende. Je weet hoe aan haar, uitspraken te ontlokken, om ze daarna in eigen woorden terug te geven. Ze voelt zich gehoord. Ze voelt zich gezien. Ze weet niet dat ze verliefd is op haar eigen woorden. Je gedichten, ontstaan in je rijke fantasie, geven haar voor even het gevoel er te mogen zijn. Je speelt met haar, en ze geniet ervan. Ze raakt aan je aandacht verslaafd.

Gedichten worden geschreven en verhandeld tussen hongerige gestraften. Twee sigaretten. Een extra kom soep. Het is het wezen van de pen pal industrie. De dames genieten via de calculerende gevangene van hun eigen fantasie over een leven dat nooit zal zijn. Voor deze fantasie wordt gretig betaald. Omdat hij haar verkoopt wat ze zichzelf niet kan geven. Het idee van liefde en respect.

Jij hebt geen liefde te geven. Je kunt ook geen liefde ontvangen. De intimiteit tussen twee geliefden is voor jou onbereikbaar. En daarom nietszeggend. De huiselijkheid in jouw leven beperkt zich tot de enorme eetzaal en de betonnen cel, binnen een grijze tint van een oneindig aantal monotone dagen. Je lichamelijke verlangens vinden bevrediging in een omgeving van ijzer en beton, waar je voor geld of postzegels je lichaam beschikbaar stelt. Terwijl je in de rij staat om door bewakers geteld te worden, bedenk je je volgende strategie. Je calculerende brein weet wanneer het juiste moment daar is om toe te slaan. Jij speelt. Zij betaalt.